Drzwi z idealnie wypolerowaną tabliczką "Francis Bonnefoy"

Drapał chwilę swoją brodę myśląc nad odpowiedzią. Aż w końcu zdecydował.
-Nie, to nie jest dla mnie bolesny temat.- zaczął drapać się po szczęce, by po chwili krótko zrelacjonować swoją historię. Spojrzał na niego po chwili pustym wzrokiem, oczekując dalszych poleceń.

Francuz przysłuchiwał się z uwagą, od czasu do czasu kiwając głową.
- Naprawdę łatwo ci o tym mówić? - zapytał lekko zdziwiony, kiedy ten zakończył swoją wypowiedź - Dziękuję ci. Dużo to dla mnie znaczy.. - zapisał coś w swoim notatniku, który leżał na biurku - Chciałbym cię jeszcze trochę 'podpytać'. Czy jesteś całkowicie świadom faktu, dlaczego jesteś w tym szpitalu? Widzisz coś złego w swoim zachowaniu? Wiesz, czym jest to spowodowane? - przez chwilę przemknęło mu przez głowę, czy nie zadaje tych pytań za dużo... Ale lepiej mieć to już za sobą, po co to przedłużać - Ktoś ci może już o tym mówił?

Zamyślił się chwilę po czym pokiwał głową, twierdząco na pierwsze pytanie.
-Nie. Nikt mi nie tłumaczył czemu tu jestem i szczerze nie podoba mi się, że się tu znajduję.- odparł spokojnie, wręcz dydaktycznie. Jego spojrzenie przeszyło Francuza na wskroś.

Francuz poczuł ciarki na plecach, kiedy pacjent spojrzał na niego w ten sposób, ale się tym nie zraził. Zmarszczył tylko delikatnie brwi.
- Dlaczego się nie podoba? Coś ci nie pasuje w tym miejscu? - założył nogę na nogę i oparł się wygodniej o fotel - Może miałeś problemy z jakimiś pacjentami? Czy może po prostu nie chcesz tu być dla zasady? - wyrecytował kolejną serię pytań - Spotkałem się z wieloma przypadkami. Powiem ci, że każdy udziela zazwyczaj innej odpowiedzi na to pytanie... Jaka jest twoja?

Zamyślił się.
-Ja po prostu nie rozumiem czemu tu jestem.- odparł po chwili wahania.-Nic mi nie jest, a teraz każdy mi wmawia, że jest ze mną coś nie tak.-skończył dużo ciszej. Nagle skulił się na krzesełku i objął ramionami nogi.- Ja się boję. Oni wszyscy traktują mnie jakby, coś mi było. A ja jestem zdrowy... bo ja jestem zdrowy, prawda?- duże, zielone wręcz sarnie oczy spojrzały na niego, oczekując odpowiedzi. Odpowiedzi twierdzącej.

Milczał przez moment, wpatrywał się w tym czasie w blondyna. Nie był do końca pewien, co powinien odpowiedzieć. Odezwał się dopiero po chwili namysłu.
- Nie zauważyłeś niczego dziwnego w swoim zachowaniu? - wziął z biurka długopis i zaczął obracać go w dłoniach - Nie wiem, może zaniki pamięci? Nagłe zmiany nastroju, zachowania, upodobań? - poklikał kilka razy i odłożył znowu na swoje miejsce - Będę z tobą po prostu szczery - powiedział, chociaż nie do końca wiedział, czy to aby najlepszy pomysł - Przykro mi, ale nie jesteś całkiem zdrowy... Nie ma się czego bać, chcemy ci pomóc. Naprawdę fajny z ciebie chłopak - uśmiechnął się - Co do pomocy, głównie od tego jestem ja, więc jesteś w dobrych rękach. Zrobię co mogę, zaufaj mi.

Spojrzał na niego i nagle oczy mu się zaświeciły. Znów się skulił i zaczął lekko bujać.
-A..a jeśli rozmawiam z moją mamą to jest dziwne?- spytał cichym, dziecięcym głosikiem mrugając i lekko się kuląc.-Bbo jeśli tak to ja bardzo przepraszam.-dodał pokornie i jękliwie.

Zrobiło mu się go strasznie szkoda. Blondyn wyglądał tak niewinnie, bezbronnie... Eh, o czym ja myślę - skarcił się w duchu. Nie powinien tak myśleć o pacjencie.
- Arthur, spokojnie.- zagadnął dopiero po chwili - Nie musisz za nic przepraszać, nie masz nawet za co. To przecież nie twoja wina, w żadnym wypadku. - wstał i położył mu dłoń na ramieniu. Chłopak wydawał się teraz tak bardzo inny.. Przez chwilę Francis ponownie zwątpił, że to ten sam... a zresztą. Pracuje w psychiatryku, różne rzeczy można tu spotkać.
- Nawet nie próbuj się obwiniać, jeśli taki pomysł przyszedł ci do głowy. Zrozumiano? - zdobył się na to, by rozczochrać mu czuprynę, ale zaraz wytarł dłoń w materiałową chusteczkę.

Spojrzał na niego z ufnością w zielonych oczętach. Ten dziwny pedantyczny pan był naprawdę miły. Owszem trochę dziwny i pachniało od niego środkami czystości, ale jednak miły. I nie krzyczał, nie poniżał i nie robił wielu innych rzeczy, które robili inni. Choć sam Arthur nie za bardzo pamiętał czy to byli lekarze, pacjenci, pielęgniarki czy zwykli ochroniarze. Ale czy to teraz miało jakiekolwiek znaczenie? Ważne było, że pan Bonnefoy okazał się miły. I to mu wystarczało by dziecięca ufność w nim się natentegowała.
-Czyli to za co mnie zamknęli to nie moja wina? Że to jakiś dziwne widzimisię kogoś, że nie mogę na dworze oglądać motylków?- tyle dziwnych słów, które udało mu się słyszeć. Zdawało mu się, że dobrze rozumie ich znaczenie. I miał nadzieję, że czegoś nie pokręcił.

Westchnął cicho. Chyba nie do końca dobrze przekazał to, co miał na myśli...
- To nie do końca "widzimisię". Jesteś tutaj, bo potrzebujesz pomocy. Sam sobie nie dajesz z tym wszystkim rady. - ukucnął, aby mieć twarz mniej więcej na jego poziomie - Kiedy będziesz zdrowy, zostaniesz tylko ty jeden. Arthur. - uśmiechnął się - Nie sądzisz, że tak będzie lepiej? Będziesz taki jedyny, sam będziesz decydował o swoich czynach. Chociaż.. - zniżył głos - Pewnie jesteś dosyć przywiązany do swoich osobowości, prawda? Myślisz, że dasz radę sobie bez nich? - spojrzał mu głęboko w oczy.

Zamyślił się uciekając oczami gdzieś w bok. Zmarszczył brwi.
-Tylko Piątego bym nie chciał...- powiedział nagle cichutko lekko opuszczając głowę.-Bo on jest straszny... ale tak naprawdę straszny.- odparł drżąc i zamykając na chwilę ślepia.

Arthur wyglądał jakby naprawdę się bał. I to bardzo. Francuz zastanowił się, z czego mogło to wynikać. Dlaczego jego pacjent tak bardzo bał się "Piątego", cokolwiek miał na myśli... Po chwili jednak doszedł do wniosku, że tak pewnie określa swoje osobowości. W sumie czytał o tym niedawno w jego papierach.
- Dlaczego byś go nie chciał? Coś z nim nie w porządku? - przejechał dłonią po jego czuprynie - Czy on robi coś złego? - w sumie nie znał na tyle dobrze tej konkretnej osobowości, w dokumentach było o niej stosunkowo mało. Dosłownie kilka zdań, które nie wnosiły zbyt wiele.
- Czemu sądzisz, że jest straszny? - zapytał zastanawiając się, czy tymi pytaniami nie wywoła wilka z lasu. Jednak ciekawość przezwyciężyła.

Jeszcze mocniej się skulił.
- Ja... ja nie wiem...- odparł cichutko, delikatnie spuścił głowę.- Ale wiem... wiem że jest straszny... no bo gdyby nie on to by mnie tu nie było...- jeszcze ciszej dodał kuląc się jeszcze mocniej. Zaczął wyłamywać sobie nieświadomie palce.

Przygryzł wargę, może jednak trochę z tym przesadził? Tak, chyba przesadził.
- No już spokojnie. Nie musisz mi o tym mówić, jeśli nie chcesz - położył rękę na jego dłoniach - Jest straszny, rozumiem. Widzę, że rozmowa o tym nie sprawia ci przyjemności, wręcz przeciwnie. Dlatego ten temat powinniśmy zostawić - wstał i wyprostował się - Może zechciałbyś herbaty? Słyszałem, że podobno bardzo ją lubisz, a mam akurat kilka sztuk - podszedł do szafki. Stał tam czajnik, którego tak naprawdę nigdy nie używał, ale czyścił go codziennie. Do tego jakieś zwykłe kubki i paczuszka herbaty. Nigdy nie sądził, że naprawdę mu się kiedyś przyda. Spojrzał pytająco na Anglika.

Podniósł wzrok patrząc na to gdzie idzie. Szybko przetworzył w myślach jego słowa.
-Herbaty zawsze!- potwierdził podnosząc się i podchodząc do niego. W sumie nie chciał mu pomóc. Tylko obserwować co ten robi. Już dawno sam nie robił herbaty. Wszyscy twierdzili, że to niebezpieczne. A to przecież... no robienie herbaty! Przecież herbata nie ma zębów i nie wygryzie nam tchawicy... i co z tego, że gorąca woda. Tyle osób używa gorącej wody i żyją! Czemu jemu miało się coś stać? Jednak nie po poprosił o możliwość zrobienia jej. Tylko się przyglądał.

Wziął czajnik, przeszedł się do łazienki i napełnił go wodą. Wrócił i go nastawił.
- Jaką pijesz? - wyciągnął paczkę, a po chwili zobaczył, że stoi jeszcze jedna. Uśmiechnął się lekko i podał obie Anglikowi - Za dużego wyboru tu nie ma, ale zawsze coś. Sam nigdy nie piłem tego za dużo. - przygotował filiżanki - Jeśli chciałbyś mleka, to niestety nie posiadam. Zbytnio nie mam jak go trzymać, rozumiesz, nie mogę mieć własnej chłodziarki. - zapatrzył się w czajnik, w którym powoli gotowała się woda - Mam też cukier i słodzik, ale osobiście nie słodzę.

Może wybrać jaką chce! Jak fajnie! Podrapał się po podbródku i niezdecydowanie spojrzał na oba opakowania. Po krótkim wahaniu jednak wybrał.
-Tą.-powiedział cicho podsuwając mu wybraną paczuszkę. Zamyślił się chwilę.-Kiedy jeszcze mogłem pić herbatę, to piłem ją z kostką cukru. Lub konfiturami. Babcia zawsze robiła takie dobre...- rozmarzył się pogrążając się we wspomnieniach.

Spojrzał na paczkę, którą Arthur wybrał. Akurat tą lubił mniej, ale o gustach się nie dyskutuje.
- Dobry wybór - włożył torebki do obu filiżanek. Ten raz się poświęci, wypije to samo. Zauważył, że jedna z filiżanek stoi nierówno na spodeczku. Natychmiast się tym zajął, przecież tak nie może być! Powinna stać idealnie, co za niedopatrzenie.
- Jeszcze mogłeś pić herbatę? Co masz na myśli? - zmarszczył brwi myśląc, czy nie popełnił głupoty proponując mu ten napój. Jakoś się z tego wybrnie, taką przynajmniej miał nadziej. Filiżanka stała już tak jak trzeba, więc wyciągnął z głębszej części szafki niewielkie opakowanie kostek cukru. Były bardziej porządnie niż cukier sypany. Równiutko ułożone, przy tym białe. Kojarzyły się Francisowi z czystością. Ustawił opakowanie równolegle do tego z herbatą.
- To może na razie usiądziemy, woda się zaraz zagotuje, wtedy zaleję - skierował się w kierunku swojego biurka, po czym oparł na nim dłoń.

Podreptał na swoje miejsce przed biurkiem i rozsiadł się wygodniej by zacząć swoją opowieść.
-Bo mi już nie wolno pić herbaty. Nie pozwalają mi jej robić, wie pan. I zawsze dają mi taką niedobrą. Bo albo jest za ciepła, albo za zimna i do tego nie ma w ogóle smaku! W ogóle!- zbulwersował się i zły znów zaczął się bujać na krześle.-I zawsze ta sama lura! Nie lubię jej. Tej szpitalnej. Oni się nie starają i nie umieją zrobić dobrej.- ten ostatni fragment powiedział najciszej.

- Wiesz, ja sam nie jestem mistrzem w robieniu herbaty. Jakoś nigdy mnie to nie fascynowało, wolałem inne napoje. Nie gwarantuję, że ci posmakuje - usłyszał ciche "pyk". Podszedł do czajnika i zalał obie herbaty. Wrócił do biurka, ale bez filiżanek.
- Poczekamy aż trochę ostygną. Nie chciałbym, żebyś się oparzył. Wtedy oboje mielibyśmy duże nieprzyjemności - usiadł wygodnie na fotelu i założył nogę na nogę - Szczerze mówiąc - nigdy nie piję takiej gorącej. Dla mnie najlepsza jest taka dosyć ciepła. Wiesz, nie wrzątek i nie zimna. Ale i tak wolę wino - spojrzał na zegarek, aby się upewnić, za ile podać herbatę - Ogółem to masz rację, napojów w tym szpitalu nie mają najlepszych. Kawa jest straszna, ale jak to mówią: Jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma.

Pokiwał głową i zaczął machać nogami. Rozejrzał się po pomieszczeniu. Spojrzał w górę i zobaczył na suficie dziwne czarne coś.
-Mucha?-spytał zaciekawiony tym dziwnym zjawiskiem.-Dziwne. Nie rusza się. To może jednak nie mucha...-zaczął myśleć cóż za dziwną rzeczą jest to małe, czarne coś na suficie.-Przepana!- krzyknął do Francji, choć on pewnie zauważył dużo wcześniej reakcję Anglika-To mucha?

Nieświadomie zacisnął pięsci.
- Nie, to nie mucha... - wycedził niezbyt przyjemnie. W pomieszczeniu jest przecież tyle różnych rzeczy, dlaczego każdy pacjent musi zwracać uwagę akurat na tę uporczywą plamę! Tak bardzo chciałby się jej pozbyć, ale przez pewnego osobnika nie może.. "Narobiło się głupot, teraz masz problem" - pomyślał w duchu. Merde. Wziął wdech i wydech.
- To taka niewielka, nieszkodliwa plama, dlatego się nie rusza - Tak tak, nieszkodliwa. Jednak bardzo uprzykrzająca życie dla lekarza - Tyle w temacie - przetarł oczy. Nigdy nie lubił poruszania tego tematu. Ręce go świerzbiły, aby tylko się tego czegoś na suficie pozbyć. Wytarł czoło chusteczką. I pomyśleć, że denerwuje się przez byle pierdołę...

Spojrzał na niego i zauważył, że ten się zezłościł.
-Bo widzi pan, tu wszędzie jest tak czysto więc się zdziwiłem, że gdzieś może być brudno... ale jej wcale nie widać, wie pan? Tylko jak się spojrzy pod pewnym kontem... a w sumie to skąd pan jest?-spojrzał na niego.-Bonnefoy... to chyba francuskie nazwisko... ale ja się nie znam wie pan? I miał pan zwierzę?

Wytarł jeszcze dłonie, po czym wyrzucił chusteczkę do kosza. Była już w nim ich cała gromada, później będzie musiał je wynieść.
- Skoro tak mówisz.. - uspokoił się nieco. Jakoś będzie musiał się przyzwyczaić do życia z tą plamą. Wstał i sprawdził jak miewają się herbaty. Były ciepłe, ale już nie gorące. Postawił je na biurku, idealnie naprzeciw siebie. Ponownie usiadł, przy czym cicho zaszurał krzesłem.
- Masz rację, to francuskie nazwisko. Jestem z Francji, z Paryża tak dokładnie - wziął filiżankę do rąk i zapatrzył się w napój - Naprawdę piękne miasto, tak samo jak cały kraj. To znaczy wiesz, nie jest jak w niebie. Paryżanie mają swój własny charakter, ale nie będę cię zamęczał tymi pierdołami - machnął nieznacznie ręką i wypił łyk herbaty. Nawet mu smakowała - O zwierzę pytasz? Swojego nie miałem, chodziłem zajmować się cudzymi. Szczególnie kochałem koty. Nadal je kocham.

Pomachał nogami i się wyprostował. Sięgnął po swoją filiżankę i upił łyk.
-Ja miałem kota! Był taki ładny z oklapniętymi uszkami wie pan! I to była kotka! I ona raz się okociła. I miała takie ładne małe...- i nagle posmutniał i w oczach pojawiły mu się łzy.-A, tata je potopił w klozecie. Mojej młodszej siostrze powiedział, że one nic nie czują, ale ja wiem, że czuły, takie były słodkie...-rozbeczał się.